بنظر من همنشینی، با طناب عادت و وابستگی آدمیزاد رو دچار تعلق خاطر می کنه.

دست کم اگه گرفتار خود تعلق خاطر نشیم، بی برو برگرد، به توهمش دچار خواهیم شد.

و تنها وقتی این اصل از اساس نقض خواهد شد که بیزاری پیش از مصاحبت ریشه اش را دوانیده باشد.

پی نوشت- دلم برای اون بی زبونها که چند صباحی باهاشون نشست و برخاست داشتم تنگ شده...